Τσικ, τσακ, τσίκι-τσίκι, τσακ!

κάτι ακούω

σα διαβαίνω

στη λεωφόρο

  (more…)

Η Ορεχίτας, κοινώς “αυτιάς”, είχε την πιο αγνή καρδιά στη γειτονιά. Όπως κάθε γειτονιά, είχαμε κι εμείς τις διαφωνίες μας. Στον ένα δεν άρεσε να παρκάρουν κοντά στην έξοδο του γκαράζ, μάλλον γιατί δυσκολευόταν στην οδήγηση. Στην άλλη δεν άρεσε που οι σκύλοι έκαναν την ανάγκη τους στο πανέρι της κι έβγαινε να τους κηνυγάει με το σκουπόξυλο. Αρκετοί ήταν εκείνοι που δυσανασχετούσαν που δυο νεαροί ένοικοι διοργάνωναν κάθε μήνα συνεστίαση μετά χορευτικής μουσικής και λοιπών Διονυσιακών εθίμων. Εκεί όμως που φτάναμε σε ανοιχτές παρεξηγήσεις ήταν όταν υπολογίζαμε το μηνιάτικο για τα κοινόχρηστα έξοδα. Όμως, πάντοτε με τη συμβολή και μαεστρία της κυρίας Ελένης, καταφέρναμε τελικά να συμφωνήσουμε σ’ ένα ισόποσο καταμερισμό, που, αν και δεν κάλυπτε τα συνολικά έξοδα, κάλυπτε όμως όσους πιστεύανε ότι το σωστό στην περιπτώση είναι τα βάρη να διαιρούνται ανά οικία. Η κυρία Ελένη στη συνέχεια ευχαριστούσε δημόσια τον αρχιτέκτονα Παναγιώτη που είχε προσφέρει τα έξοδα για το κατάλυμα στο οποίο έμεναν οι φύλακες του δρόμου, το δικηγόρο κύριο Νίκο που είχε αναλάβει τα έξοδα για τις μπογιές να βαφτεί η εξώπορτα προς την κεντρική λεοφώρο που έκλεινε στις έξι το απόγευμα με απόφαση της συνέλευσης (θα την έβαφε ο οικοδόμος Βασίλης που τον ευχαριστήσε επίσης) και τον κύριο Τάσο, ο οποίος αφιλοκερδώς θα κλάδευε το μεγάλο δένδρο – το καμάρι του δρόμου.

(more…)