“Πώς είσαι;”

“Τι να σου πω. Δε γράφω ποιήματα.”

Είμαι κι εγώ ένας από τόσες και τόσους που αν είχαμε φωνή

θα σταματούσαμε το έγκλημα στην Παλαιστίνη.

Σαστισμένος, πιάνω τον εαυτό μου να συνεχίζει,

αυτό που έχει μάθει να κάνει πρωί, μεσημέρι, βράδυ,

και μόνο κάποιες φορές να σφίγγεται η καρδιά για λίγο

να οργίζεται ο νους που λύση δε φαίνεται να βρίσκει

να κόβεται η όρεξη για ομορφιά και ποίηση.

.

Μεγάλωσα με την ιδέα ότι όλοι μαζί συνδιαμορφώνουμε

τη θέση του συλλόγου, του σωματείου, του εργοστασίου,

του χωριού, της πόλης, της χώρας όλης·

ότι με ενημέρωση, μελέτη και διάλογο διαμορφώνουμε απόψεις

που στη συνέχεια μεταφέρουμε όπου αποφασίζονται τα κοινά.

Και την άλλη ιδέα, ότι δεν θα βλέπω πάντα την προσωπική θέση να είναι και θέση πλειοψηφική,

επειδή όμως σωστά προβλήθηκε, κρίθηκε και εκτιμήθηκε από το σώμα (ενωθήκαμε σε σώμα)

μάθαμε να πορευόμαστε και με τις αποφάσεις που δε μας βρίσκουν σύμφωνους.

Αυτά, σε εποχές που η γνώμη μας μετρούσε.

Ή έτσι τουλάχιστον νομίσαμε.

.

Μετά συνδυάστηκαν βία και πολιτική,

μάθανε πολλές, πολλοί, άλλους τρόπους να πορεύονται

αδυνάτισε η εμπιστοσύνη

λιγόστεψε το ενδιαφέρον για το τι είναι καλό για όλους τους ανθρώπους

ως πρώτιστο κριτήριο του τι είναι σωστό να κάνουμε.

Εκχωρήσαμε τα κέντρα αποφάσεων,

κι απαλλαγμένες, απαλλαγμένοι από την ευθύνη να έχουμε θέση σωστή

αφού θέση δε χρειάζεται να έχουμε πια καθόλου

αποκτήσαμε συνήθειες που κοστίζουν σε ανθρώπινο πόνο και κοινωνική αδικία

ντυμένες όμως πάντα με τα πιο εξωτικά ενδύματα

ανάλογα και με τη θέση που μας όρισαν ή μας έτυχε.

Οι κακές συνήθειες διαβρώσαν το μυαλό και την ψυχή

και η ασχήμια έγινε αιμοβόρα θεά,

έτσι που μερικές χιλιάδες παιδιά, μερικές χιλιάδες μανάδες δολοφονημένες

να μην αξίζουν την προσοχή μας, δυο σκέλια δρόμο, στην κάτω γειτονιά.

.

Κολλημένος αυτός, θα πείτε, με την Παλαιστίνη.

Σας απαντώ να βάλετε στη θέση της άλλα πράγματα,

το νοσοκομείο,

το σχολείο ή το πανεπιστήμιο,

το σιδηρόδρομο ή την ακτοπλοϊκή ή αεροπορική γραμμή, το δρόμο,

το εργοτάξιο, γραφείο ή την καλλιέργεια ή το μεταλλείο,

την άθληση ή τον πολιτισμό, βιβλίο, κινηματογραφική ταινία, θεατρικό έργο, τραγούδι, χορό,

αυτά για τα οποία φροντίζουμε να υπάρχουν

ή φροντίζουμε να καταστρέφονται

για να αποχτήσουμε οπλικά συστήματα πιο δυνατά από του αντιπάλου κράτους

με το οποίο μοιραζόμαστε την απέχθεια στην ιδέα

να θέλει κάθε άνθρωπος μερίδιο στο τιμόνι.

.

Αύριο, προσμένω στην πλατεία ένα καινούργιο πανό

πήρε λέει απόφαση ο σύλλογος για στάση εργασίας

ώστε να διευκολυνθεί η συμμετοχή στη διαδήλωση και την πορεία

να μην περάσουν οι άδειες στους γύπες και τα κοράκια

που θέλουν να αποφασίζουν πάνω στα λείψανα

και τις νεκρικές οσμές των ανωτάτων σχολών

για το πού και πώς θα οδηγούν τα επόμενά τους θύματα

τις γενιές που ακολουθούν, για να τις γδάρουν.

.

Πίσω από αυτό το πανό (εχθές μες την πορεία…)

συνεχίζω να υπηρετώ το αυτοδιοικούμενο πανεπιστήμιο,

αντί αυτού που όλους μας ορκίζει να υπηρετούμε το σύνταγμα της χώρας

για να το καταστρατηγούν εν χορό στο πρώτο νεύμα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.

Άλλωστε, δυο φορές εκλέχθηκα και δυο φορές εμποδίστηκα να υπηρετήσω.

Κάτι θα ξέρουν εκεί πάνω, οι αποφασίζοντες, δε μπορεί,

ότι δεν έκοψα τη γλώσσα μου που να τους γλύφει δε μπορεί.

.

Ίσως πάλι όλα αυτά,

ανώριμα να ‘ναι, παιδικά

αφού από αρχής γνωστό μας είναι

τα κανόνια όταν μιλούν

φροντίζουν και τους ποιητές να αποσιωπούν.

Ερμηνείες χίλιες δυο

για το τι είναι σε κάθε περίσταση σωστό.

Πάμε πάλι από την αρχή,

Πώς είμαι;

Κάπως καλύτερα, έχω φωνή…