El domingo pasado se publico en el Confabulario del Universal este poema de José Manuel Recillas dedicado para Huberto Batis; quise entenderlo y por eso trato a traducirlo en mi idioma materno con la esperanza de no dañarlo.

Για περίτεχνα βιβλία και λέξεις,
———————-ανώνυμες νύχτες λαβυρίνθων,
το γράψιμο της μοίρας σ’ ενα σύννεφο
που αποκρύβει τον καθρέφτη που αλλοιώς ονομάζουμε φεγγάρι·
όπως τα ματια και το μέτωπο που χωρίς να τον δουν να φιλήσει θα ήθελε
από τούτη τη γωνιά ο σιωπηλός πολεμιστής,
ο αγνοών τη σάγκα και τα έπη,
τα άφθαρτα, όπως η βαθιά νύχτα·
πάνω σε παραπατήματα και ηρωϊκές αυταπάτες,
σφραγισμένη βρίσκεται η ανάμνηση του αγαπημένου
που τραγουδουν οι σοφοί ποιητές
που γέννησαν γλώσσες αποσιωπημένες
μητέρες αυτών που σήμερα μιλούμε
δημιουργοί στροφών και ανήθικων πολιτικών που κακοκυβερνούν και μας λένε ψέματα.
Ίσως γι’ αυτο μερικές φορές ξαναβγαίνει κανείς στους δρόμους,
οσάν περιπλανόμενος κάτι να μένει,
——————————-μια ηχώ βημάτων και σκιών,
μακρά απογεύματα μοιρασμένα πιστός στη μάχη για να ελευθερώσει
το καινούργιο σε καθε γράμμα και κάθε σημάδι,
——————————-σε κάθε γραμμή χαρακώματος,
το σχεδόν έτοιμο να πέσει τοίχο,
τον άξονα που δε βρίσκει κέντρο και τρεμοπαίζει,
το γκρίζο δρόμο που διασχίζει τον κάμπο
——————————-σα πληγή στο πρόσωπο του κόσμου.
Σε ποιον να εκμυστηρευτείς αν όχι στον εαυτό σου
οτι δεν αρκεί ότι έχει απομήνει
για να μιλήσεις για το κενό και το παροδικό,
το πέρασμα των ωρών, τον κατακλυσμό,
το σκληρό βαρύ μιλητό που δραπετεύει, ειπωμένο από το στόμα
και φυλακή σαν άχρηστη πεταλούδα·
μας μένει η λέξη… πώς είπατε; Ένα σύμπαν μελανιού και εκτυπώσεων,
αναμνήσεων σε αυτά τα ράφια οπού φυλάω
κάτι να θυμίζει και που ανήκει σε όλους, κι εκεί με ψάχνω,
όπως ψάχνει τόσους όποιος δε θελει να ξεχαστεί και να γίνει ομίχλη,
πρώτο σκετσάκι της ζωής και γράμμα που μέσα του ολοκληρωμένος ορισμός χωρούσε.
Ράχες από τα εξώφυλα των βιβλίων άσκοπα είναι φορές που μιλάτε του άλλου,
που δεν ξέρω αν είμαι εγώ ή ο άλλος που σας διάβασε,
είναι φορές που μιλάτε βίαια μεταξύ σας·
κι έτσι ο Οκτάβιο Πας, υποθέτω πως συνομιλεί με τον Μαρτίνεζ Οκαράνζα, εξετάζοντάς τον σχετικά με την Παθολογία του είναι.
Ποιός θα μάθει τι λένε οι παλιόγεροι
που συναντιούνται τραγουδώντας, μαζί,
σαν τον Μπόρχες δίπλα σιμά στο Σερνούντα και τον Ρίλκε φύλακα του Μπαχόφεν:
μια συμφωνική Βαβέλ, μυθοπλασία του όλου που ζει και μόλις είναι
πληγή που στην ψυχή ξαναφυτρώνει,
αυστηρή επιφυλακή για το τι δεν πρέπει να περάσει ως λέξη τυπομένη,
επιτακτικά όποιος μιλήσει να μη γνωρίζει από περιπάτους
στους ακατάστατους λαβυρίνθους της μνήμης.
Επομένως θα είμαι άλλος από αυτός που ήμουν άλλοτε,
———————-από αυτούς που όλοι είμασταν ή είμαστε,
———————————–ενσωματωμένοι στη μελάνη και στο χαρτί που συντηρεί,
——————————————————————————-σκληροτράχηλα,
κάτι που μοιάζει στην άυπνη εγρήγορση,
στη νύχτα που η φωνή της δε σβήνει,
για αυτό που πια δεν είναι δικό μας και κάποιος διαβάζει
και μένει εκεί χωρίς να είναι κανενός άλλου,
όπως το φωτεινό αστέρι μιας άλλης νύχτας που κανείς πια δε θυμάται.
Το είδα εγώ; Ή μόνο ξαναθυμάμαι
μια ιστορία που μου ‘ρχεται στη μνήμη
και δεν ξέρω αν είναι όνειρο η κάποιος μου διαβάζει αυτό που θυμάμαι,
αυτό που διαβεβαιώνω πώς θυμάμαι, αλλά μου ξεφεύγει, συνέχεια,
σαν ένα κλάμα που δεν ξέρω ούτε από που έρχεται, από πια άβυσσο σωματική.
Και μόνο ξέρω ότι όλα είναι μια άβυσσος,
———————–όλα είναι διάβασμα
———————–πρόοδος
——————————προς το κενό
————————————-αγνή σαρκική επιθυμία
————————————-και ότι ανεξιχνιαστο…

Xalapa de Henríquez, marzo 21, 2014