Είναι σωστό και λογικό
μερικά δικά μου προβλήματα
αδιάφορη να σε αφήνουν.
Κι ούτε σε ποίμα σύνηθες είναι να γράφονται
τέτοιου είδους σκέψεις
που εδώ ακολουθούν.
Μα, ελπίζω το γνωρίζεις ήδη,
στους συνηθισμένους δε συγκαταλέχθηκα ποτέ.
Κι έτσι, φτάνοντας στο Μεξικό
για δεύτερη φορά πριν δυόμιση χρόνια
φιλοξενούμενος από την απόρριψη
της καπιταλιστικής επιστήμης
δεν έθεσα προλεταριακό ερώτημα.
Μόνο για το χρώμα θέλησα να μάθω
των όρχεων της μύγας:
γιατί άλλαζε από λευκό σε κίτρινο
κληρονομικά.
Σήμερα γνωρίζω πως το γονίδιο
που για την αλλαγή ευθύνεται
βρίσκεται και στα δικά μας
στ΄ ανθρώπινα ανάμεσα
και πως καρκίνο στο μαστό άτυχης γυνής
προκαλεί αν υπερενεργηθεί.
Για μύγες σου μιλώ.
Βάλαμε σαράντα αρσενικές στη μια άκρη ενός κουτιού
τροφή τους αφήσαμε στην άλλη άκρη
και παρατηρούμε τη συμπεριφορά τους τρεις μήνες τώρα.
Μια μέρα ξεκινούν για την τροφή με την αυγούλα
άλλη μέρα μεσημεριάζει πρώτα πριν κινήσουν
τρίτη μέρα πρώτα πιάνει νύχτα και μετα θυμούνται το φαγί.
Γιατί τέτοια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά το πρόβλημά μου.
Τα βόρεια προάστεια της πόλης του Μεξικού
δε μοιάζουν με τα βόρεια προάστεια της Αθήνας.
Εδώ ζεί κόσμος πραγματικά φτωχός
από τα χαράματα μέχρι τη βαθειά νύχτα μεροκαμάτο
και ανταμοιβή κάποιες τορτίγιες, φασόλια, αυγά, καυτερές πιπεριές
και στις καλές μέρες λίγο κοτόπουλο ή χοιρινό κρέας ή λίπος.
Εκατοντάδες περνούν κάθε λεπτό, χιλιάδες στην ώρα, δεκάδες χιλιάδες
μπαίνουν στο σταθμό των “πράσινων Ινδιάνων” του μετρό κάθε πρωΐ
(το βράδυ βγαίνουν)
παιδιά να ταΐσουν έχουν όλοι τους όπως κι εμείς.
Πόσο απίστευτα πιο σκληρή μου φαίνεται η δική τους βιοπάλη.
Πόσα χρωστώ αναλογίζομαι στο Μεξικό για την υποστήριξη
(και την εμπιστοσύνη που δίχνει στο πρόσωπό μου)
να διαλέγω τι ρωτώ – και πάντα μέχρι ώρας γύρω από μύγες –
και τι διδάσκω (μοριακή και κυτταρική βιολογία και γενετική).
Κι όμως αμείλιχτα ερωτήματα προκύπτουν.
Χιλιάδες δολοφονημένοι
ή χειρότερα ακόμα για τους δικούς τους ανθρώπους
εξαφανισμένοι
από τους υπηρέτες των αγορών του βορείου γείτονα.
Φτηνό εργατικό δυναμικό
σημαίνει κερδοφόρες επενδύσεις
φτώχεια και αμορφωσιά
σημαίνει κερδοφόρα χειραγώγηση.
Όταν διαδόθηκε το έγκλημα της Αγιοτσινάπα
με τους 43 εξαφανισμένους φοιτητές
(τώρα πια 42 – ενός τα λείψανα βρεθήκανε στο μεταξύ)
και μίλησαν για θηριωδία, οσάν μοναδική στο είδος της
αποκρίθηκα θλιμένα για τα κρεματώρια των Ναζιστών
για τους βομβαρδισμούς στη Λωρίδα της Γάζας
θέλωντας να υπερασπιστώ το Μεξικανικό λαό
από τα τέρατα που μέσα του έχει θρέψει
να μην τον βλέπουμε σαν ξένο στην πολιτισμένη δήθεν Ευρώπη.
Πόσο αίμα χύνεται στη γειτονιά της Ελλάδας σας ρωτώ.
Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία, Λίβανος, Αίγυπτος, Λιβύη,
και όπου το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί έχουν “συμφέροντα”
καρατομημένη η πρώην Γιουγκοσλαβία
κι ενώ τόσα τρομερά συμβαίνουν δίπλα μας
μοιάζει να τα έχουμε όλα ξεχάσει – πλην Λακεδαιμόνων.
Τραπεζίτες ήρθαν να πάρουν τα σώβρακα από το Λαό μας.
Κάτι πήγε να κουνηθεί στη συλλογική μας συνείδηση ως αντίδραση.
Επικαλούμαι πως εκφράστηκε ο Λαός το Μάη του 2012.
Δείτε και τι εύκολα μας ξανατύλιξαν σε μια κόλα χαρτί ένα μήνα μετά.
Σε μια βδομάδα έτοιμοι είμαστε για νέο χαρακίρι.
Από τη σχετική βολή της πολυθρόνας του γραφείου μου
– άβολα που νοιώθω, ντρέπομαι, τι έχω να προσφέρω; –
βλέπω κοκορομαχίες του παρελθόντως να αναβιώνουν
βλέπω και τη δυσκολία, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες
να επικοινωνήσει ουσιαστικά το κόμμα της εργατικής τάξης τις θέσεις του.
Γι’ αυτό γράφω και ζητώ
σκεφτείτε πολύ καλά
πριν υποστηρίξετε
καπιταλιστών κυβέρνηση.
Έναν αντίλογο ψάχνω που να είναι σοβαρός.
Κι αv είναι ένα χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος αυτές οι γραμμές
στα τρια κόκκινα γράμματα που συνεχίζουν
τα χαμόγελα των παιδιών και καθρεφτίζονται
υπάρχει στήριγμα κι ελπίδα.
fanismissirlis 
political fly swatter
It is correct and logical
that my own problems
shouldn’t be of your concern
Neither is it common in a poem
such thoughts as hereby follow
to be found
But, I hope you know this already –
the prevalent attitudes never counted on my servility
And thus, arriving to Mexico for a second time
two and a half years ago and finding hospitality here
after having been rejected
from the capitalist ‘scientific’ establishment
I didn’t set out to answer a proletarian question.
Only over the colour, I wished to know
of fly testicles:
why it changed from white to yellow
in a hereditary manner.
Today I know that the gene behind this change
is also present inbetween our own human genes
and that it is found overexpressed
in the breast cancer of the unlucky woman.
I talk to you about flies.
We set fourty males in one side of a box
we placed their food on the other side
and we have been observing their behaviour for the past three months.
One day they move to the food in the morning
another day it is noon before they start moving
the third day the sun sets before the flies show interest in food.
Such erratic behaviour is my problem.
The northern suburbs of Mexico City
are not alike the northern suburbs of Athens.
Here, truly poor people live
from dawn to the late night working
for only reward some tortillas, beans, eggs, hot chilies
and on good days an additional piece of chicken or pork.
Hundreds pass every minute, thousands per hour, tens of thousands
enter into the “Indios verdes” metro station every morning
(at night they come out)
like with us, they have children to provide for.
How incredibly harsher their day-to-day struggle appears to me.
I reflect how much I owe to Mexico for the support
(and the confidence it shows to me)
allowing me to chose what I ask – always, to this time, around flies –
and what I teach (molecular and cellular biology and genetics).
Merciless questions arise.
The thousands murdered or, even worse for their loved ones
disappeared
by the servants of the northern neighbour’s market.
Cheap labour means profitable investment
Poverty and ignorance mean profitable manipulation.
When the Ayotzinapa crime was revealed
the 43 students disappeared
(now 42 – one student’s remains were found in the meantime)
their was talk of a unique in its kind atrocity
I sadly responded pointing to the crematoria of the Nazis
of the Gaza bombings
wanting to defend the Mexican peoples
from the monsters they have harboured within
so we don’t view them as barbaric
in the civilised, if only, Europe.
I ask: how much blood pooring in Greece’s neighbourhood?
Afghanistan, Iraq, Syria, Lebanon, Egypt, Libya
and wherever Nato and the USA have “interests”
the former Yougkoslavia chopped into pieces
and as so many terrible things take place in our vicinity
it looks like we have forgotten everything – bar the Lacedaemonians.
Bankers came to take our people’s underwear.
Something moved in our collective conscience in response.
I recall how we voted in May 2012.
Then see how easy we were done up like a kipper on the following month.
In a week we are ready for a new harakiri.
From the relative comfort of my office’s armchair
– in fact I feel truly uncomfortable, ashamed, what have I to offer? –
I watch cockfights ressurrecting from the past
I also see the difficulty, despite heroic effort, for the working class party
to communicate its thesis.
For this I write and ask
that you consider it well
before you support
a capitalist government.
I search for a serious counterargument.
Should these lines only be a golden-green leaf thrown unto the sea
those three red letters that continue
reflecting children’s smiles
provide backing and hope.