I read today poems to Danaé (ποιήματα στη Δανάη) by Elizabeth Delgado Nazario and particularly liked this one, which I translate in English and Greek below.

Τώρα, μάλιστα, διπλασιαστήκαμε.

Διπλασιάσαμε τον χρόνο,
τον χώρο,
τις λέξεις με τις οποίες πρότερα μιλούσαμε.

Μολοταύτα, δεν αναγνωρίζομαστε
η μία στην άλλη.
Ούτε οι υπόλοιποι μας αναγνωρίζουν.
Εξαφανιστήκαμε μέσα στη διπλοπροσωπεία.

Δε νοιώθουμε διπλό το κρύο, μήτε τον ήλιο
Έχουμε μόνο μία γλώσσα,
ένα νόμο για το λαό μας.

Σεργιανίζουμε όπως το βήμα κι ο ίσκιος του,
όπως ο ίλιγγος και η ποίηση,
όπως τα σώματα των εραστών.
Μιλάμε μια γλώσσα,
που δεν αφήνει μαρτυρία, άλλη από της στιγμής.

Ας καλέσουμε δύο φορές τη ζωή,
το θάνατο,
ωστέ να αναγνωριστούμε στον ανώνυμο χώρο.

Now, indeed, we have duplicated.
We have duplicated time,
space,
words we previously used.

Yet, we fail to recognise
one in another.
Nor do others regonise us.
We disappeared in duplicity.

We don’t feel double cold, nor double sun.
We only have a single language,
a single law for our people.

We move as a step and its shadow,
as vertigo and poetry,
as lovers’ bodies.
We speak a language
that does not leave back any other testimony than momentary instant.

Let’s call upon life twice,
upon death,
to recognise ourselves in this anonymous space.