Πρόσφατα γιορτάσαμε τα 50 χρόνια του Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του Οδηγητή. Εκεί συναντήθηκαν και έδωσαν τα χέρια εκπρόσωποι από τις κομμουνιστικές νεολαίες σε Ουκρανία, Ρωσία, Παλαιστίνη, Ισραήλ. Τους αφιερώνω λοιπόν το παρακάτω ποίημα.

.

Κάθε άνθρωπος μπορεί να στοχαστεί

τι όμως γνωρίζει δεν εξαρτάται κύρια από την ίδια.

Αν δε βρει τροφή και πεινάσει

πρωταρχικό μέλημά της γίνεται να βρει τροφή.

Κάθε άνθρωπος μπορεί να πονέσει

κι είναι πολλά τα είδη του πόνου

και πολλές οι αιτίες που πόνο προκαλούν.

Μπορεί όμως κάθε άνθρωπος να δράσει;

Κάτω από οιoσδήποτε συνθήκες;

Τι πρέπει να κάνει μια Εβραιοπούλα στο Τελ Αβίβ ή στη Γάζα αν βρεθεί;

Κι αν είναι Παλαιστίνια πρέπει τα ίδια πράγματα να κάνει ή διαφορετικά;

Η Περσία έχει αδιάκοπη ιστορική συνέχεια χιλιετιών, παρόμοια της Κίνας σε βάθος.

Εμείς οι Έλληνες γνωρίσαμε κατακτητές, υπήρξαμε και τέτοιοι.

Αν ζεις στην Ουκρανία, τη Ρωσία, τη Λευκορωσία, την Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν.

Κούρδισα αν είσαι και πρέπει κάποια χιλιόμετρα να μετακινηθείς.

Διάλεξε τη χώρα της Λατινικής Αμερικής ή της Αφρικής ή της Ασίας ή της Ευρώπης και βάλε τον εαυτό σου εκεί.

Σκέψου τι θα κάνεις.

Μετά άρχισε να αλλάζεις τα σενάρια για το πώς έφτασες σε αυτή τη χώρα.

Θα κάνεις το ίδιο;

Σύντροφε, ξεχνάς το βασικό.

Σε εργάτριες απευθύνεσαι ή σε αστές;

Εγώ για τις εργάτριες ρωτώ.

Μπορούμε να δράσουμε πριν καούμε από το πυρηνικό;