Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους μπορεί να είναι κι από αίμα.

Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους δρόμους μπορεί να είναι από αίμα.

Αυτά τα κόκκινα σημάδια στα τραπέζια που τρώμε ήσυχοι,

στα καθαρά χέρια μας,

στα μάγουλα των παιδιών μας,

μπορεί να είναι από αίμα.

Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα.

Και μη γελιέστε.

Δεν είναι κανένα λιόγερμα που χτυπάει τον απέναντι τοίχο.

Είναι ο πόλεμος,

το πιο σιχαμένο παιδί του άνομου κέρδους και της άγριας εκμετάλλευσης

που χτυπάει αδυσώπητα τις πόρτες μας.

Που χτυπάει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό όπου λάχει, ό,τι λάχει και όπως λάχει.

Χτυπάει νοσοκομεία στην Ουκρανία, σχολεία στην Παλαιστίνη, χτυπάει και τα φτωχαριά των καθημερινών ανθρώπων όπου γης, χωρίς να λογαριάζει κραυγές αγωνίας και πόνου, χωρίς να μετράει αίμα και κατάρες.

Γιατί, σ’ αυτό το σάπιο σύστημα που ζούμε, όλα είναι απλά αριθμοί, αριθμοί και ποσοστά. Πίσω απ’ τους αριθμούς ωστόσο, κρύβονται άνθρωποι, σαν και μας, εθισμένοι στον πλουτισμό με οποιοδήποτε τίμημα. Γι’ αυτούς όλα είναι ”δούναι – λαβείν”, και γνωρίζουμε καλά στο πετσί μας ποιοι έχουν χρεωθεί το ”δούναι” και ποιοι λυμαίνονται το ”λαβείν”.

Κι αυτό, σας βεβαιώνω, είναι η μοναδική αιτία για τον ανελέητο σφαγιασμό ολόκληρων πληθυσμών ανέκαθεν, μόνο και μόνο για τη λεηλασία του πλούτου τους, απ’ όταν το υλικό κέρδος παραμέρισε ή διέφθειρε τέχνες, φιλοσοφία και επιστήμη, κερδίζοντας με τη βοήθεια κυβερνήσεων, θρησκειών και λοιπών ποταπών εργαλείων, δυστυχώς, την πρωτοκαθεδρία στην ιεράρχηση των ανθρώπινων αξιών.

Όλα τούτα τα γνωρίζουμε πια καλά και δε βολεί να κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας.

Ποιος πιστεύει ακόμα στις μέρες μας πως η πολυσυζητημένη και ενορχηστρωμένη απ’ την αγαπημένη μας Ευρώπη και τις ΗΠΑ, αφρικανική άνοιξη πραγματοποιήθηκε για να ανασάνουν οι στριμωγμένοι λαοί τόσων χωρών;

Ποιος πιστεύει ακόμα ότι οι επεμβάσεις από Ευρώπη, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στο Ιράκ, στη Συρία, στο Αφγανιστάν και όπου αλλού, έγιναν για να απομακρυνθούν οι στυγεροί δικτάτορες και οι καταπιεστές;

Ποιος πιστεύει πως το Ισραήλ πραγματοποιεί τα κατ’ εξακολούθηση φριχτά εγκλήματά του εναντίον του λαού της μαρτυρικής Παλαιστίνης και των άλλων γειτόνων του, για να διασφαλίσει, τάχα μου, το ζωτικό του χώρο;

Ποιος είναι αυτός που πιστεύει πως οι αδίσταχτοι κονκισταδόρες, για να πάμε λίγο πιο πίσω, θαλασσοπνίχτηκαν για να φέρουν στο σωστό δρόμο τους πεπλανημένους ειδωλολάτρες;

Ότι οι σιδερόφραχτες αιματοθρεμμένες ορδές των σταυροφόρων, το μόνο που είχαν στο μυαλό ήταν η απελευθέρωση των αγίων τόπων;

Ότι οι μεγαλώνυμοι εξολοθρευτές του, με αναρίθμητα πτώματα στρωμένου, ηρωικού παρελθόντος, ευγενές είχαν κίνητρο τον εκπολιτισμό και μόνο των βαρβάρων;

Κανένας. Κανένας πια.

Γιατί όποιος πιστεύει πως οι τρωικοί πόλεμοι γίνονταν και γίνονται για κάποια ωραία Ελένη ή οποιαδήποτε άλλη δίκαια αιτία, πλανιέται. Είναι γιατί δεν έχει τολμήσει να κοιτάξει την ιστορία κατάματα και κρύβεται πίσω από ψευτοπατριωτικά σοφίσματα και εξωραϊστικές παραχαράξεις αυτών που τη γράψανε. Γιατί όποιος δεν το κατάλαβε ακόμα, ας το μάθει, απ’ τους εκάστοτε τρωικούς που σαρώνουνε πολιτισμούς ολάκερους αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια και δυστυχία, οι κρατούντες το πλιάτσικο μόνο κρατάνε και λησμονούν την ομορφιά, για την οποία, υποτίθεται, τους ξεκινάνε, αν αυτή δε μεταφράζεται σε όβολα. Η ομορφιά, ψυχική, πνευματική ή ό,τι άλλο, το άλλοθί τους μόνο αποτελεί κι έναν καλό λόγο για να πείσουν εμάς, τους αφελείς και ευκολόπιστους, να σταθούμε μπροστά, εμείς και τα παιδιά μας, κινητήρια, όπως πάντα, δύναμη στην εκπλήρωση των βρώμικων σχεδίων τους. Απλά… αναλώσιμοι.

Εμείς απλά αναλώσιμοι κι εκείνοι, οι άγριοι εκμεταλλευτές, άγνωστοι μεγαλομέτοχοι ΑΕ, ΕΠΕ και λοιπών εισηγμένων και πολυεθνικών, ψύχραιμοι και ατάραχοι, κρύβονται πίσω από κυβερνήσεις που εμείς δημοκρατικότατα εκλέγουμε, πίσω από μεγαλώνυμους οργανισμούς που πρέπει να σεβόμαστε, πίσω από θρησκείες που πρέπει να φοβόμαστε, πίσω από λέξεις-έννοιες που κάποτε αγαπήσαμε.Και να τα παιδιά μας, κάτω από ξένες ηγεσίες, να ρυθμίζουν, τάχα, την κυκλοφορία στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και όπου γης, κηλιδώνοντας ανεξίτηλα τη μνήμη και τη συνείδησή τους.

Και να ο ειρηνόπνευστος ΟΗΕ, μήνες και χρόνια τώρα να αγνοεί ή και να σιγοντάρει τόσο προκλητικά τις σφαγές στη λωρίδα της Γάζας, στο μακελεμένο Ιράκ, στη διαμελισμένη Ουκρανία, στην ξεχαρβαλωμένη Λιβύη, στο Μάλι.

Και να τα κοράκια που ετοιμάζουν καινούριες επεμβάσεις για το Ιράν και όπου αλλού μυριστούν ψητό.

Και να οι αμερικάνικες εταιρίες να τα βρίσκουν μια χαρά με τις ρώσικες για τα πετρέλαια στη βόρια θάλασσα την ίδια ώρα που οι Ουκρανοί αλληλοσκοτώνονται για το ίδιο λόγο.

Και να οι φασίστες που ξαναβγαίνουν απ’ το σκοταδιασμένο υπόγειο της ιστορίας και παίρνουν κεφάλι, βρίζοντας και σκοτώνοντας -αυτό ξέρουν, αυτό κάνουν-, γιατί αυτό βολεύει τα αφεντικά.

Και να οι ασθένειες της φτώχιας και η πείνα να σβήνουν απ’ το χάρτη πληθυσμούς ολάκερους σε χώρες που ξεχειλίζουν πετρέλαιο και διαμάντια.

Και να τα μεγαθήρια του ενεργειακού πλούτου να χτυπάνε την πόρτα μας με το γνωστό ύφος του γκάγκστερ που δε σηκώνει το ”όχι”.

Και να η γη να έχει φλομώσει με την ανοησία και την αδιαφορία μας, με μερικούς ακτιβιστές να κρέμονται απ’ τα σκοινιά των φαλαινοθηρικών, θαρρώντας πως έτσι θα συγκινήσουν τα τέρατα.

Να ’σαστε και όσοι θεωρείτε υπερβολικά αυτά που ακούτε, κουρασμένοι πια απ’ τα λόγια μου, να αδημονείτε πότε θα τελέψω για να συνεχίσετε τις όμορφες ασχολίες με την ησυχία σας.

Θα τελέψω σύντομα, το υπόσχομαι, αφού όμως πρώτα, με όλο το θράσος που με οπλίζει η οργή μας, εγκαλέσω απ’ όσους με ακούνε, εκείνους που θεωρούν εαυτούς ανεύθυνους γι’ αυτά που κρίνω πως θα έπρεπε να τιμάμε περισσότερο και γι’ αυτά που χωρίς περίσκεψη αφήνουμε να γίνονται στ’ όνομά μας.

Εγκαλώ, λοιπόν, όσους πριν κοιμηθούν ζητάνε συγχώρεση για την αδιαφορία προς τους άλλους ανθρώπους, το ίδιο μ’ αυτούς που κοιμούνται μακάρια, γιατί την ίδια ζημιά κάνουν.

Εγκαλώ όσους θεωρούν αρκετό να προετοιμάσουν τα παιδιά τους ώστε να γίνουν εύκολη λεία για τα κοράκια του συστήματος και με τη σειρά τους, καλά λαγωνικά για τα επόμενα θηράματα.

Εγκαλώ όσους, κρυμμένοι πίσω απ’ τις υπέροχες λέξεις-έννοιες που λέγαμε πριν, αφήνουν τα γεράκια του συστήματος να τα στέλνουν μακριά απ’ την πατρίδα μας, θήτες και θύματα ταυτόχρονα.

Εγκαλώ όσους παρακάμπτουν δυσαρεστημένοι στη θάλασσα τον πνιγμένο πρόσφυγα κι απλώς αλλάζουν παραλία, το ίδιο μ’ αυτούς που βρομίζουν την έννοια της πατρίδας, βασανίζοντας το ζωντανό πρόσφυγα μπροστά στα μάτια τους.

Εγκαλώ όσους δε γνωρίζουν πως το κάτι παραπάνω που μας μοιράζουν της όποιας ανάπτυξης προκύπτει, δεν είναι άλλο τίποτα παρά τα υπολείμματα ζωής απ’ το πιάτο των αχόρταγων εκμεταλλευτών, το ίδιο μ’ αυτούς που το γνωρίζουν καλά και χασκογελάνε μπουκωμένοι.

Εγκαλώ όσους πιστεύουν αυτούς που ισχυρίζονται ότι το τερατώδες σαρκοβόρο δέντρο της Ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας, μπορεί να ανθρωπέψει με ένα καλό κλαδεματάκι και λίγο ακόμα αιματολίπασμα. Πως κάποτε θα ογκώσει απ’ τις σάρκες μας και επιτέλους θα ανθίσει.

Εγκαλώ όσους τα γνωρίζουν όλα τούτα και συμφωνούν μαζί μας, αλλά κρύβονται στο οικιακό άσυλο, αφήνοντας να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα τα παιδιά τους.

Εγκαλώ όσους σηκώνονται το πρωί απ’ το κρεβάτι πιστεύοντας πως κάποιος θεός θα φέρει την ειρήνη και τη δικαιοσύνη, τώρα κοντά ή κάποτε. Ένας θεός στα μέτρα τους, το ίδιο ανεκτικός, το ίδιο τιμωρός κι εκδικητικός, το ίδιο οικτίρμων.

Εγκαλώ όσους πιστεύουν πως το ”Μακάριοι οι Ειρηνοποιοί” ειπώθηκε μόνο και μόνο για να συμπληρωθεί ένας αξιοπρεπής αριθμός Μακαρισμών.

Εγκαλώ όσους αποδέχονται σαν σωστή λύση τα μπακάλικα της αγάπης, όπου η ληγμένη ελεημοσύνη συναντιέται με τη ντροπή της ανέχειας και την τσάμπα μαγκιά του κάθε ευκαιριακού μπακάλη.

Εγκαλώ όλους όσους αναβάλουν συνεχώς την ουσιαστική τους συμμετοχή στο, περισσότερο από κάθε άλλη φορά αναγκαίο, εγερτήριο ενάντια στην απανθρωπιά.

Τέλος εγκαλώ όσους θα υπομειδιάσουν απόψε ειρωνικά με τα λόγια μου, γιατί εδώ μπροστά σας σήμερα δεν βλέπετε μια χούφτα ρομαντικών, που άλλο δεν έχουν να κάνουν, απ’ το να περπατούν και να φωνάζουν στις ησυχασμένες πόλεις, τα χωριά και τα όρη χάρην αθλοπαιδιάς ή συνήθειας ή κάποιων ληγμένων, όπως λένε πολλοί, οραμάτων.

Είναι οι αλύγιστοι που δε σηκώνουν τ’ άδικο και δε χαμπαριάζουν από απελπισίες και απογοητεύσεις. Που έχουν τους ανθρώπους πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει. Που πριν λίγη ώρα καλέσανε τα προδομένα από ντόπιους άρχοντες και δολοφονημένα απ’ τους Ιταλούς φασίστες παλικάρια της Καστανιάς σε νεκρόδειπνο. Που δε φοβούνται να φωνάξουν την αλήθεια και να δείξουν ξεκάθαρα με το δείχτη, απ’ τη μια τον αληθινό φονιά κι απ’ την άλλη τη μοναδική διέξοδο απ’ το λαβύρινθο της τραγικής καθημερινότητάς μας, μέσα απ’ το ταπεινό μονοπάτι της ανθρωπιάς και του φωτεινού μέλλοντος.

Είναι οι σύντροφοι που πάντα νοιάζονται, πάντα συμπονάνε και πάντα γελάνε. Κοιτάτε τους! Από βαρύ μνημόσυνο έρχονται, για το βαρύ μέλλον πλάθουν τα όμορφα σχέδιά τους κι ακόμα γελάνε. Ακόμα γελάνε τ’ ουρανού.

Ε, λοιπόν, αυτό το χαμόγελο, που λέει κι μεγάλος ποιητής μας, ο Ρίτσος, αυτό το χαμόγελο κι αυτό τον ουρανό δεν μπορούν να μας τα πάρουν.

Αυτό το χαμόγελο κι αυτό τον ουρανό, δε θ’ αφήσουμε να μας τα πάρουν.

Χαιρετώ τα αδικοχαμένα παλικάρια της Καστανιάς και της Σάμου όλης.

Χαιρετώ τους ακούραστους αγωνιστές της ζωής και του ονείρου.

_________________________________________________________________________

Ο ομιλητής, στο Καρλόβασι Σάμου, μου επέτρεψε την αναπαραγωγή, αλλά παρακάλεσε, χωρίς όνομα.