Στο καλλιτεχνικό εργαστήρι γνωριστήκατε

κι απέχτησα φίλους παιδικούς:

τον Αντώνη, την Ολιάννα.

.

Θυμάμαι τα καλοκαιρινά μπάνια στην Παναγοπούλα.

Κι ένα βράδυ στο μπαλκόνι, όταν με ρώτησες:

“Ξέρεις γιατί λαμπιρίζουν τα φώτα απέναντι;”

Εξηγήθηκες (ήσουν φυσικός),

“Αν ήσουν στο Αντίρριο τώρα, οι ίδιες λάμπες δεν τρεμοπαίζουν, συμφωνείς;

Γιατί από εδώ που τις βλέπουμε μοιάζουν σαν να αναβοσβήνουν;

Συμβαίνει το ίδιο όταν ατενίζεις τ’ άστρα στον ουρανό;”

.

Με τον Αντώνη παίξαμε στους πρώτους υπολογιστές προσωπικής χρήσης

κι αργότερα κάθε μέρα για μπάσκετ με τα ποδήλατα.

Μεγαλώσαμε μαζί.

Κι ύστερα σε κάποια γενέθλια προσκάλεσες το συνάδελφό σου Λάμπο

κι έτσι γνώρισα την κόρη του, την Ελεάννα.

.

Σταμάτησες να κολυμπάς, μα ξαναβρεθήκαμε στην Παναγοπούλα

αυτή τη φορά ήταν γλυκό βραδάκι καλοκαιρινό, για μεζέδες.

Με ρώτησες τι θα κάνω μετά τις σπουδές.

Σου είπα ότι ήθελα μια ζωή σαν τη δική σας.

“Τέλειωσαν αυτά, παιδί μου,” αναστέναξες κι αποκρίθεις,

“αν καταφέρεις να βρεις μια θέση στο πανεπιστήμιο,

θα δουλεύεις από το πρωΐ μέχρι το βράδυ,

και δε θα σου περισσεύει ούτε χρόνος, ούτε χρήμα

για να κουβεντιάζεις ανέμελα, όπως μας βλέπεις σήμερα

τσιμπώντας μεζέδες κι απολαμβάνοντας την ηρεμία.

Λυπάμαι που σου μιλώ έτσι σκληρά, μα θα το δείς.

Τώρα η ζωή έγινε πιο σκληρή, η εργασία πιο φθηνή

κι εσείς θα περάσετε δύσκολες μέρες.”

.

Είχαν μεσολαβήσει οι ανατροπές στη Σοσιαλιστική Ευρώπη.

Κι είχε διασπαστεί το ΚΚΕ.

Και πήγες με τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου.

Εγώ, οργανώθηκα στην ΚΝΕ.

Αγρίεψαν οι συζητήσεις μας (το βράδυ που θυμήθηκα πιο πάνω,

ήταν η όμορφη εξαίρεση, και η μόνη που κράτησα),

άσχημα λόγια ανταλλάξαμε.

.

Έφυγα για διδαχτορικό στη Γερμανία.

Έμαθα ν’ ακούω, να προσπαθώ τον αντίλογο να κατανοώ.

Κι ακόμα, δε σου κρύβω, να μη θεωρώ πώς έχει με όλους νόημα

η αντιπαράθεση. Κι έτσι μπόρεσα να σε ακούσω, να αντιληφθώ.

Μια φορά λύγισες από τη συγκίνηση κι ήταν το εξής αιτία:

Στην Περεστρόϊκα είχες δει την προδοσία,

όμως το κόμμα τότε σε υποτίμησε, δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία.

.

Κι αν στα πολιτικά δε συμφωνήσαμε,

το ‘χες για καμάρι (κι εγώ μαζί!) το παρατσούκλι που σου κολλήσανε

Πρόεδρος όταν εκλέχτηκες στο σύλλογο των ΔΕΠ:

ο Μαρξ του Πανεπιστημίου Πατρών!

.

Ανεξάρτητος πια, με το πυκνό λεβέντικο μούσι,

αποσύρθηκες στο ευωδιαστό Κάτω Καστρίτσι,

στη βεράντα σου το καλοκαίρι

στον καναπέ δίπλα στο τζάκι όταν κάνει κρύο

συνδεδεμένος με τον κόσμο μέσω διαδικτύου

από το προσωπικό σου γραφείο.

Τις λέξεις σου ακούνε με προσοχή

η Δανάη και ο Κωστής.

Με την Αθηνούλα τα αλληλοπειράγματα δεν έχουν τέλος

την πιο βαθιά κι αγνή αγάπη μαρτυρούν “βινιέρος

ντελ αμόρ.”

.

Κάθε φορά που ερχόμαστε Ελλάδα

είσαι απόλαυση στη θωριά και την κουβέντα,

η σταθερά, πάντοτε παρούσα, της γειτονιάς.

Όταν παντρεύτηκα στο Μεξικό

10 τραγούδια σου ζήτησα για το γλέντι του γάμου.

Μου έφτιαξες το CD και πρόσθεσες, ενδέκατο:

“Τι να πώ σε μια πόλη με καπνούς και τσιμέντα;

τα κομπιούτερ δε λένε για αγάπη κουβέντα…”

Κι ύστερα θέλησα να δωρίσω το Canto General.

Πάλι με εξυπηρέτησες, και σ’ ευχαρίστησα γι’ αυτό

μ’ ένα ρούμι Μεθουσαλιακό.

.

Φέτος ήρθα πιο νωρίς

πρώτη φορά άνοιξη Ελληνική, εδώ και χρόνια,

τ’ αγριολούλουδα να ξαναβρώ

τα δάση στο βουνό

(πήγα και του Λάμπου τσιγάρα στο γηροκομιό).

Ανταμώσαμε.

Κι ήμουν τυχερός Γιάννη.

Γιατί μας την έκανες απόψε.

Όσο κι αν προσπάθησε η Ολιάννα,

η ιατρική, έχει κι αυτή, τα όριά της.

Άλλη φορά δε θα σε ξαναδούμε.

Κι αυτό πονάει πολύ.

.

Καλό σου κατευόδιο, Γιάννη.

.