Στη Ρένα και τον Σάκη, αλλά και στα παιδιά που αγωνίζονται

.

Πόσα λάθη μετρώ

που άλλοι σωστά θα πουν

.

Περιθλαστικός ανιχνευτής ο νους μου

αλλάζει συνεχώς οπτική γωνία

.

κι ωσάν κρύσταλλος η πραγματικότητα

αλλάζει κι αυτή τις αντανακλάσεις της

κι αφήνει λεκέδες στο χαρτί

.

“Πρέπει να προσέχουμε τις λέξεις”

μου είπε κάποτε ο Τζον, και συνέχισε:

“Σ’ ένα απέραντα μοναχικό σύμπαν

είναι τα κύρια εργαλεία που έχουμε

για να επικοινωνούμε”

.

Τζον, οι λέξεις αλλάζουν κι αυτές με τη σειρά τους

νόημα, στο πέρασμα των χρόνων.

Κάποτε, εσύ κι εγώ σεβόμασταν τη λέξη “Πρύτανης”

τιμούσαμε τη λέξη “Αθώος”.

.

Σαστισμένοι, τώρα, προσπαθούμε να καταλάβουμε

τι σημαίνουν αυτές οι ίδιες λέξεις.

Τι σημαίνει όταν ένας “Πρύτανης”

αποκαλεί κάποιον “Αθώο”.

.

Σε αυτές τις συνθήκες

κρατώ δυο κουβέντες της Τσεέλ.

“Μπαμπά, λυπήθηκα τη Μουρούζ”

“Μπαμπά, θέλω να μείνω στην Ελλάδα”

.

Και την εικόνα του αγέρωχου πατέρα,

ψαρά και λιμενεργάτη από το Κατάκολο,

η λεβεντιά του οποίου συναντά την αξιοπρέπεια της Μουρούζ

και μαζί φωτίζουν το δρόμο που θα πάρουμε

μέσα στο καταχείμωνο.

.