Κοίταξα τριγύρω.
Δύο είδη αδικίας βλέπω.
Στο ξυπόλητο παιδί των φαναριών,
Στην αξυρισιά του άστεγου που του κόλλησαν τα γένια,
Στον πνιγμό του κηνυγημένου που του λήστεψαν τη χώρα,
Στη γυναίκα που τη λύγισαν πριν χειραφετηθεί,
Υπάρχει το πρόσωπο, η στόχευση, το συμφέρον του καπιταλιστή.
Υπάρχει όμως και το στρίψιμο της ματιάς του γείτονα με το σκυμμένο κεφάλι.
Η γνώση, πανάκριβη και μοναχή, όταν δεν τη βάζουμε στων παιδιών τα θρανία και στων γονιών τα βιβλία.
Πάμε πάλι από την αρχή. Τι θα πούμε στα παιδιά μας ότι είναι το σωστό. Και πώς το αποφασίσαμε εμείς;
fanismissirlis 
Translation of “Two types of injustice”
I looked around.
I saw two types of injustice.
In the barefoot child of the traffic lights,
In the homeless person whose beard is stuck together,
In the drowning of the runnaway whose country was grabbed and stolen
In the woman, whom they defeated, before her emancipation
There is the face, the pointedness, the capitalist’s interest.
There is, however, also, the neighbour turning his eyes the other way, walking with the head down.
Knowledge remains precious and lonely when not served at the desk of the pupils and in their parents’ books.
Let us start all over again. What shall we tell are children is the righteous thing to do. And how did we decide it was so?