Εκδόσεις Κίρχη (2014). Στο εξώφυλλο το δέντρο χορευτής του Παύλου Κιτσίλοφ. Νουβέλα.

“Στο Πωγώνι, που μου ‘μαθε έναν άλλον τρόπο να λέω τις ιστορίες μου”

Προ ημερών πέρασα από το βιβλιοπωλείο “Πολύεδρο” στην Πάτρα και διάλεξα μερικά βιβλία για ανάγνωση στην Ελληνική γλώσσα. Δεν ήξερα κάτι για το Μιχάλη Μακρόπουλο. Άρχισα να διαβάζω και μαγεύτηκα από την ποίηση στο λόγο του. Κοίταξα το σύντομο βιογραφικό του σημείωμα, ώ, συντεχνιακή υπερηφάνια, σπούδασε βιολόγος! Σύνεχισε τη ζωή του ως λογοτέχνης.

Για την ώρα κρίνω μόνο από τη συγκεκριμένη νουβέλα, όμως δεν έχω αμφιβολία ότι θα μετρά πάμπολλους θαυμαστές άναμεσα στους γνώστες του έργου του. Αποβραδίς τέλειωσα την ανάγνωση, σήμερα που μετέδωσα την ιστορία στη γυναίκα μου μ’ έπιασαν τα κλάματα λες κι ήμουν μωρό. “Η ιστορία μου και τα πρόσωπα σε τούτην είναι όλα φανταστικά…” μας λέει.

Μου έρχονται στο νου τα λόγια του Κώστα Μουρσελά (“στην άκρη της νύχτας”, εκδόσεις Πατάκη, 2011) όταν φίλος συγγραφέα τον ανακρίνει για τα πραγματικά στοιχεία πίσω από αδημοσίευτο έργο του.

“Είπε… και τι δεν είπε το κάθαρμα! Μέχρι που κάποια στιγμή – δεν άντεξα πια – τον ρώτησα τι θέλει επιτέλους από μένα. Δεν του φτάνει να εισπράττει ό,τι εισπράττει μέσα από το ίδιο έργο τέχνης; Δεν του αρκεί αυτό που φαντάζοταν καθώς διάβαζε το έργο; Μέσα σ’ αυτό δεν πρέπει να υπάρχουν και όλες οι απαντήσεις που του λείπουν; Ας ψάξει καλά, μέσα εκεί δεν θα τις βρεί όλες;”

Στα χρόνια της οικονομικής και πολιτικής κρίσης στον Ελλαδικό χώρο έχουν σίγουρα γραφτεί πολλά βιβλία που θα συνταρράξουν αναγνώστες. Δε θα βρείτε σε τούτο το σύντομο σχόλιο κάτι περισσότερο από μια προτροπή να διαβάσετε τη νουβέλα. Ίσως αν πάρει κανείς ένα νυστέρι και την κάνει κομματάκια, επικεντρωθεί σχολαστικά σε επιμέρους λεπτομέριες, ίσως μπορέσει να καταθέσει κάποιους λόγους που εμποδίσουν μελλοντικα το έργο να φιγουράρει στα πιο δυνατά που έχουν γραφτεί του είδους. Αν όμως η αναγνώστρια αφεθεί στην ποίηση της ιστορίας, γεωγραφίας, φυσικής ομορφιάς και ψυχοσύνθεσης του τόπου, έχοντας ανοιχτές τις πόρτες της συνείδησης απέναντυ σε τεράστιες κοινωνικές πληγές της παρούσας ιστορικής στιγμής, θα ξετυλίξει μέσα από τις προσωπικές δοκιμασίες και διαδρομές των συνανθρώπων το κουβάρι των αντιθέσεων για να πλέξει τη στάση ζωής που της ταιριάζει καλύτερα.

Μπορείς να ανασάνεις τον καθαρό βουνίσιο αέρα στη φαντασία σου; Ευχαριστώ, Μιχάλη, την εισπνοή.