Κοίταξα τριγύρω.

Δύο είδη αδικίας βλέπω.

Στο ξυπόλητο παιδί των φαναριών,

Στην αξυρισιά του άστεγου που του κόλλησαν τα γένια,

Στον πνιγμό του κηνυγημένου που του λήστεψαν τη χώρα,

Στη γυναίκα που τη λύγισαν πριν χειραφετηθεί,

Υπάρχει το πρόσωπο, η στόχευση, το συμφέρον του καπιταλιστή.

Υπάρχει όμως και το στρίψιμο της ματιάς του γείτονα με το σκυμμένο κεφάλι.

Η γνώση, πανάκριβη και μοναχή, όταν δεν τη βάζουμε στων παιδιών τα θρανία και στων γονιών τα βιβλία.

Πάμε πάλι από την αρχή. Τι θα πούμε στα παιδιά μας ότι είναι το σωστό. Και πώς το αποφασίσαμε εμείς;