είπε το ένα καναρίνι
θυμάσαι τη γάτα του ψαρά;
εκείνη που ζωγράφιζε ανθρώπους;
απαντά ο συγκάτοικος
τι πας και σκέφτεσαι τώρα
σαν φύτρωσαν λουλούδια
ξεχύθηκαν οι μέλισσες
και ξέχασαν τις μυρωδιές τους
ξαναείπε το καναρίνι
την είδα χθες στον ύπνο μου
να ζωγραφίζει εσένα
ας κελαηδήσω τότε
REF probably means little or nothing to scientists around the world, unless they work in Britain. This is the final week, prior to the preliminary announcements of the Research Excellence Framework (REF) “assessment outcomes”, which “will inform the selective allocation of research funding” and “provide benchmarking information and establish reputational yardsticks“. Are you REFable or a REFugee? asks THE editor John Gill. He would probably classify me to the latter category 🙂 Yet, Lord Stern of Brent, President of the British Academy and Sir Paul Nurse, President of the Royal Society have raised questions:
Has what was designed as an instrument of quality assessment become an institution that risks stifling the excellence it was intended to foster?
¡Vivos los llevaron!
¡Vivos los queremos!
Mexico. This cry is being heard loud.
They took them away alive!
We want them back alive!
May this contribution be part of the growing movement, here, calling for protection of the value of human life through justice:
While attending the European Neurofly meeting last month and visiting my good friend Gogo at the University of Herakleion, my eyes fell on the following title printed in a poster
The title of this book captivated me. It could also read “in search of meaning in a meaningless world”.
El domingo pasado se publico en el Confabulario del Universal este poema de José Manuel Recillas dedicado para Huberto Batis; quise entenderlo y por eso trato a traducirlo en mi idioma materno con la esperanza de no dañarlo.
Για περίτεχνα βιβλία και λέξεις,
———————-ανώνυμες νύχτες λαβυρίνθων,
το γράψιμο της μοίρας σ’ ενα σύννεφο
που αποκρύβει τον καθρέφτη που αλλοιώς ονομάζουμε φεγγάρι· (more…)
A moment to share, as an outsider observer to a warm celebration of a Polish contributor to the exact sciences with a working base shared between Mexico City and Warsaw during the past 50 years:
Three years ago this day, I was in London feeling a personal spring in the fall’s onset!
Three years ahead I enjoy simple breakfasts (coffee, toast with marmelade) sitting on our new home’s terrace in Mexico City, playing with the thoughts of the new day, while watching for that magical moment when the sky appears to light up suddenly, out-of-phase with the gradual arrival of the day and bringing a poetic experience to beings with eyes.
These breakfasts precede the first daily visit to the modern “newspaper” and “arrival of the post”. Ah! one needs to be lucky these days to rejoice in the smelly paper or to carefully open an envelope, looking at the handwriting of a dear fellow soul or an unknown new contact.
And so, this morning, I came across the word “microcosmographia”.
Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους μπορεί να είναι κι από αίμα.
Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους δρόμους μπορεί να είναι από αίμα.
Αυτά τα κόκκινα σημάδια στα τραπέζια που τρώμε ήσυχοι,
στα καθαρά χέρια μας,
στα μάγουλα των παιδιών μας,
μπορεί να είναι από αίμα.
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα.
Και μη γελιέστε.
Δεν είναι κανένα λιόγερμα που χτυπάει τον απέναντι τοίχο.
Ο Αβραάμ, Ισραηλινός στρατιώτης, σημαδεύει τα παιδάκια την ώρα που παίζουν στην παραλία της Παλαιστίνης. Πέτυχε ένα. Τόσο γρήγορα ξεψύχησε που δεν μπόρεσε να μη σκεφτεί: “πιο γρήγορα κι από το ψάρι, εκείνο τουλάχιστον για λίγα λεπτά σπαρταρεί”. Με δύο φίλους κι ένα τόπι παίζανε. Ο ένας έφυγε, μάλλον να ειδοποίησει ή για να καλυφθεί. Ο άλλος πετάει πέτρες κατά τη μεριά του καραβιού. Τι παράξενες συνήθειες… Θα καπνίσω ένα τσιγάρο. Αν συνεχίσει και μετά να πετάει πέτρες, θα πει πως είναι από τους φανατισμένους και δε θα του βγει σε καλό.
Κοίταξα τριγύρω.
Δύο είδη αδικίας βλέπω.
Στο ξυπόλητο παιδί των φαναριών,
Στην αξυρισιά του άστεγου που του κόλλησαν τα γένια,
Στον πνιγμό του κηνυγημένου που του λήστεψαν τη χώρα,
Στη γυναίκα που τη λύγισαν πριν χειραφετηθεί,
Υπάρχει το πρόσωπο, η στόχευση, το συμφέρον του καπιταλιστή.
Υπάρχει όμως και το στρίψιμο της ματιάς του γείτονα με το σκυμμένο κεφάλι.
Η γνώση, πανάκριβη και μοναχή, όταν δεν τη βάζουμε στων παιδιών τα θρανία και στων γονιών τα βιβλία.
Πάμε πάλι από την αρχή. Τι θα πούμε στα παιδιά μας ότι είναι το σωστό. Και πώς το αποφασίσαμε εμείς;
fanismissirlis 